Seni Aşka

sazlıklara benzer saklanışın
öyle batak her yanıma iğneler batar gibi
ölmekten korktuğum için uyuyamam
kapıyı açışına taparım senden öte
tanrılar kıskanır sana boyun eğişimi
sensiz dünyasız bir ülkeyim
ülkesiz bir dünya
oysa ben bu uzaklığınla
yalnızlığı bile hak etmiyorum

ağrılarımın dayanılmazlığıyla güçleniyorum
anlamının katmanlarına bana bıraktığın
mutsuzluğunla iniyorum
buz gibi bir odayla tanışıyorum
bu aramızdaki çelişki olmalı
sende öyle fiyakalı doğallık
beni deli ediyor çıldırıyorum
ağlamıyorsun

birgünden birgüne ay ışığını fark etmiyorsun
göz kapaklarına kapanmışsın
içine oturan kırsal hüznün nedenini
sana ihanet ettiğime sayıyorsun
oysa güvercinlerin benden uzak
yaşasam seni yaşamasam aşkı aldatmış olurum
seni aşka tercih ediyorum
kızıl bir yaz düşüncesizliğine dönüşüyorsun
ileriye dönük sorular sormuyorsun
beni sevmiyorsun
şaşırmıyorum
pencere önü çiçeklerini sulamayı unutmuşsun








Kağan İşçen