kargalarla arkadaşlığım ayaklarımdaki kar suyunda
kuru gömleğin üstünde kol yerlerinden yırtık ceketim
duman rengi bir kalabalığa teslim kent kendi halinde
yalnızlığı hep yeni öğreniyorumda kalıyor bilincim
sensizlikten öte bir adım ileri gidemiyorum...

akşam balığı çıkardı tablaya gözleri hayata hevesli
gözlerini kıskandığım sadece balık mıydı ki behey yavrum
nerde ölü bir anı çaksam duvarına yüreğimin senin gözlerin
kıyıya yakın kış teknelerinin gri kayalıkları okşayan kirli ağlarında
sabahın körü
uzunca uykusuzum
yamalı çoraplarım kadar samimi okşuyorsun arsız ilkgençlik düşlerimi
hangi kenti terk edersem edeyim ardımda kendi yalnızlığım
ve sensizlikten başka bir şey yok her terk edişte yanıma aldığım...

harbiden kasaba bunalımlarıyla geldi tüm çöküşler
duyarsızlaşarak açılan kitapların sayfalarında
suçlu çaresizliklerde
keskin bir mevsim geçişinde gizlice ölmeliyim diyorum
hayata o kadar yabancı ve uzak bir anda
seni masumca düşünmelerimi incitmemek için
ama ölmeliyim
utanmalı tüm intiharlar
öyle ki zamanlı ölmeliyim...

kağan işçen