çocukluğumu bilen kafelerin birinde
denize ve güneşe dalmış gönlüm
saçlarımda bahardan kalma hüzün
kırmızı güller ha yağdı ha yağacak
çekiniyor şiir gözlerimden
bilmez mi şiirle başlar içimde acı
gelir, girer koynuma
seninle bir daha gidemeyeceğimiz
yerlerin yasını tutarken
hâlâ kokunu hatırlar, iki gözüm
matem havası sana yakışmaz diyen şiir
bunları nereden bilecek

Karşıyakanın dağlarında esmer bir bulut kümelendi
rüzgâr elleri ceplerinde telaşsız eylül üfürüyor
ağaçlar emirmiş gibi yaprak döküyor
kuşların da göç zamanı
onca varlığın kaderini yazan Tanrı
seni çağırsa İzmir’’in arnavut kaldırımlarına
sen çıksan iskeleye yanaşan şu vapurdan

ah sevgili
gerçeği değiştirmek imkansız
koptukça takvim yaprağı koyu duvarlardan
yazgıyı idrak edersin, ölüm başlar
içinden atamadığın bir burukluk ve öylesine eksik
hayat denilen şey çok acımasız


yeni yıl yakın
sen hüzün ve yorgun
ben suskun
düşerken çınar ağacımın yaprakları balkonuma
şiirlerimde saklı tüm vedalarım

kabulüm, yırtıldık
aynı dilde sevdayı kucaklayanlara
farklı dilde özlem kalır
her şiir mayası tutmuş acılardan yazılır
sonra unutulur
mısraların bilekleri kesilir
kan sızmaya devam eder



Fotoğraf:Nilgün Arıkan