...

İlk defa okuduğum bir kalem ve geç kaldığım ve bir şiir.
ama hep derim,geç kalmışsam bir sebebi var. Şiir nasıl,ne zaman sesleneceğini bilir okuruna,
kulak verelim yeter…

Bu şiirin de kayıp zamanı sanırım şimdi.
Bunun için belki de gel’ diye başlamışız şiire.Akabinde bir yalnızlık.
Ah yalnızlık! Sen ne büyüksün ki,her yerde karşımıza çıkıyorsun.Tıpkı aşk* gibi.
Şiirlere bir başka yakışıyorsun ama. Sensiz olmaz ki.Bazen üstü örtülü
bazen apaçık bir şekilde elini uzatırsın bizlere. Uzatmak bize kalmış.

Geceyi içmek* soyutlaştırmak geceyi,ne güzel- gece soyut mu gerçekten,
zaman dilimini işaret ediyorsa şayet,evet soyuttur.- Keskin bir matafor olmuş.

Gece olacak,peki ya karanlık olmayacak mı? Olacak şey mi bu,tabii ki de olacak: Karanlık.
Zamanın içinde bir zaman: Karanlık.
Bir dizem vardı: karanlığı öpüyorum saçlarından,diye .Çok düşünmüştüm o an
gerçekten öpülür mü saçlarından?
Şimdi de karanlığa yürümek* şair demişse,yürünür,diyorum ve geçiyorum.

‘’inançsızlığın tapınağı gibi
koruduğumuz bu ıssızlık’’


Bak burada değinilmesi gereken bir giz/im var:

‘İnançsızlığın tapınağı’na benzetilen ıssızlık.Sadece inanların tapınağı yokmuş demek ki,
bir kez daha anlıyoruz ve okuyoruz. Sadece inananların değil hayat,inançsızların mesken tuttuğu bir yer. -Özgünlük-
Ama;
içelim geceyi* ikinci defa kullanılmasa mıydı dedim bir ara.birbiriyle bağlantılı olduğu için,
ikincisi firar edecekmiş gibi bekliyor. Özgür bırakmak adına. Şiir aşkına.

‘’sayıklamalar aşkına
öldür beni
inanmaya ihtiyacım var...’’

Az önce inançsızlığı içiyorduk,şimdi de inancı. Hayat devam ediyor ve hayatta olması gerekenler burada.Düşünceler,sayıklamalar…
ve daha bir sürü şey.

Gel demesindeki giz,çözüldü şairin: öldürülmek için.
İnanmak adına gelinir belki.Kim bilir.

...

Her bir dize de bekleyip nefes almak gerekir.
Belki o zaman daha iyi anlarız kalemi,kelimeleri.

…