daha kaçkez dövecek bu günül dizlerini anne
neden öğretmedin bana
en yalancı mevsimin aşk olduğunu
koşulsuzca sığındım hırçın sevdalara
ellerimde kar suları eridi



hüzün yazıyor kalemim şimdi
satır aralarında aleyhime kelimeler
kışkırtıyor beni



aldırmıyorum ama
ne kadar umut varsa boyadım maviye
yeni tohumlar saçtım yarınlara
varsın bir başak tanesi daha yakın dursun toprağa



ah anne
nasıl bırakırım şimdi kendimi
sevdanın aziz kolllarına



gök gürlüyor aniden
çatlıyor sanki bulutlar
yıldızlar bile ürperiyor uzaktan
bakışlarım biçare
yollar yıkılıyor üstüme
göğün erişilmez boşluğundan



her sabahın erkeninde
çiy düşüyor çiçeklerime
rüzgar hüznü fısıldıyor kulağıma
penceremde sonbahar uğultusu
kavraması zor bir küle dokunuyor yüreğim
gözlerimde bir aşk buğusu
sanki her şey onu taşıyor bana



düğümleniyor heceler boğazımda
sessizliğin karanlık serinliğinde üşüyor ellerim
sancılara düşüyor gecelerim
iki büklüm
adı usulca sığınıyor unutulmuşluğun gölgesine
ne çizeceğim ben şimdi aşkın tuvaline
esir düşmüş gülüşüm



kopar al bu yüreğimi anne
savur beni sayfa sayfa
nefes gibi uzaklaşan zamanlara



birkez olsun konuşamadım ki Tanrı’yla
gerisi boş bir rüya
ne gülüp geçebildim hayata
nede sustum gözlerinde
düş yanığı uykumun kanat ucu
günden güne göğnümekte



yine seherin dansı başlıyor sabaha
ılık bir rüzgar vals yapıyor söğüt dalında
ve o an bir ateş düşüyor yüreğimin kenarına
bak yine her şey
onu taşıyor bana



kıyamıyorum şimdi kırmızıya bakmaya
ve o kırmızı
dudaklarıma kadar tırmanıyor
gül sıcaklığında



bıraktım kendimi güneşin kucağına
yeniden doğdum yumuşak bir bebek gibi
yağmurun doğallığında
asude bir el uzandı sorgusuzca
yandı bir mevsim daha
değişmez bu cehennem yangını
her kıvılcım taşıyacak onu bana



ah anne
söyleseydin ya
öğretseydin bana
en yalancı mevsimin aşk olduğunu...