Gecenin gözlerimi karaydı senin mi?
Kapıları çarpıp giderken
Ben hak etmediğim düşler kurdum yine
Senle alakası yok

Özrü kabul eyle kara gözlüm uğruna gitsin
Avucumdan bir defa daha dökülsün
Bu kadar ince bu kadar seyrek bir fikir zihni sorgular
Korkutur benliğimi

Ama her şey görünmez
Tuvallere aldanmak hainlik olur aşkı tadarken
Kimdin sen
Kara gözlerinden gecemi alan
Gecemden kara gözlerine renk katan kadın
Olurunda sular biriktiriyorum çığlıksız
Küçük bir kabartıda su damlası oluyor
Yüreğimdeki cızıltılar

Her bahar Leyla bakışıdır gözlerinden dokunan
Bir Mecnun’dur dağları tırnaklarıyla oyuk,oyuk oyalayan
Kimse bilmez oysa anlatmak istediğimi
Anlamsızlığımı bende bilmiyorum aslında
şimo: düş kurar düşkünlük adı içinde
Daha düşün düşkünlüğündeyken şiiri incinir
Dilindeki paslı anlatımıyla

Kimse anlamaz seninde anlamanı beklemez ki şimo
Öyle ar öyle mağrur
Kara gözlerini geceden alır
Geceye kara gözlerini sunar
Susuz kıyılar çöker üstüme
Akşam olmadan efkârın iner önce

Adını yazmamalıyım sözcüklerime eklememeliyim
Adın her anıldığında adım, adım nefesimden sana coşan şey
Yüreğimden anlamsızca öyle telaşlı sana koşan her şey
Adını bilmiyorum bu defa tanımadığım bir şey
Adını bilmiyorum ilk defa tanımıyorum bunu

Kimdi içimde böyle alel acele toparlanarak giden
Gece miydi gözlerini bana veren
Sen miydin geceme gözlerini sunan öyle kara, kara
Gözlerinin kararlılığında gördüm ben ayrılığı
Kara mıydı gözlerin kararlımıydı ayrılığın bilmiyorum
Kara gözlüm bilmiyorum…