-Her seri de bir ölümün başladığını anladığın an, doğacak yeni ilhamlara gebe olur sonlar-

Şaşırdı akrebim, yollarında hercai arayışlar,
Yatağımı paylaşmaktanda çok öte de aşk!
Kırıldı kalemim, mısralarda sezai nazlanışlar,
Yaşamak zorunda kaldım, bitti yine de aşk!
Alındı kaderim, sarılarda nihai yakarışlar,
Çaresizim, yalnızlığa emanet etti beni aşk!
Kirlendi gömleğim, acılarda ümitli yanışlar..
Bittiğini sandığım anda yeniden aşk...

Ve sonra...

İmtiyazsız gülüşlerinin yanaklarından damlayışlarında...

Biliyorum ki suçsuz olan tüm mısraların tarafgirliğinde

Seni bulacağım her kalemi elime aldığımda.

Bu yüzden...

Atatürk heykelini geçtikten sonra bulacaksın sallanan gölgemi her gün artık,
Sürtük hayalini sildikten sonra okuyacaksın yıllanan şiirlerimi şarkıları açıp.

Elbette bazen ağlayacağım ben de,
Ama güleceğim çoğu zaman düşünde.
Ve sonraları dileyeceğim her seferinde.
Bana kalacak senli yanışların fırçası,
Ben sileceğim kederini her darbemde.

Ne de olsa ağlamaların dili kesilmeyecek, sen olsan da hayatımda her gün kokunla,
Ne de olsa korkmaların sonu gelmeyecek, sen olsan da kollarımda her gün aşkınla.

Elbette bazen ağlayacağım ben de,
Ama güleceğim çoğu zaman düşünde.

Biliyorsun ki;

Sen ayrılığın sevdasında sevgili kaldın ay ışığının ıhlamur tozlarında her gece,
Zambakların tedirgin liriklerini aldın say sırmaların yağmur damlalarında ,
Sabahların alıngan kirpiklerini kırptı yay bakışların çamur tenli beyazında,
Sen şekvanın odasında elemli baygın may darılışının mahmur heceli düşlerince,

Elbette bazen ağlayarak,
Çoğu zaman da gülerek,
Sevildin!

Bundandır ölüm sıfatsız bir sözcük mısralarımın her bir tuğlasında.
Sen Afrika yanışında, bir Bosna çığlının duası oldukça ,
Bir törenin cançekişen tövbesi gibi her gün,
Olmasan da sevileceksin!