Hiçbir hikayenin kahramanı olamayacak kadar uykum var…

Eski bir anıymış dilimde kalmış şarkının aslı
Sevmeyi arzulayan kahrolmuş bir canın aşkı

Seni yaşamak sevgilim sen yokken burada.
Bembeyaz abiyen üzeride iken akşamları,
Seni yazmak yeniden,sevginle sevgilim.

Bizim fakirhanede tahta kanepelerimiz vardı.
Biz üzerinde öpüşürken seninle akşamları,
Otururken, kalkarken canı sıkılır,hışırdardı.

Siyah beyaz bir ekranda’ Yeşilçam’ yazardı.
Mutlu hikâyeleri izlerdik el ele kanepemizde,
Sen dayanamazdın, ağlardın her seferinde.

Ermeni Barsam’dan aldığımız bir gramofonda,
Kanun taksimi dinlerdik derin bir vakarla,
Sen ‘’Yandım’’ derdin taksim sonlandığında.

Sonra ben tütsü yakardım, mumluğa dik koyup.
Arkamdan ellerini dolayıp bana sarılırdın,
Ben yanardım tütsü gibi aşkınla her an dolup.

İnci dişlerine Kemalettin Bey üç ayda bir bakardı.
Sen doğmadan Rabbim güzelliğini yazıverip,
Ardı sıra gecelerde bana seni seyrin kalmıştı.

Gülmek için arada siyah beyaz televizyonu açardık.
Fötr şapkasıyla Hulusi Kentmen’i babamız gibi sevip,
Gülerdik her gülüşünde, o ağlarken sarılıp ağlardık.

Hep güzeldi senle yaşadığım bu ömürde aylar,yıllar,
Kahrolurdum peder beyi ziyaret ettiğinde o aralar,
İki hafta kokundan eksik kalırdı sarıldığım çarşaflar.


Güzel bir hayaldi yaşadıklarımız,
Senle beraber öpüp, koklamalarımız.


Ben böyle sevmiştim sen de benim gibi deli,
Hiç bitmeyecek zannederken bu sevgimizi,
Aynen bu şiir gibi sevgimizde o an tükendi.
Sen kayboldun ellerimden bir yaz akşamı,
Zeki Müren mehtaba söyletirken şarkılarını.

Sen gittikten sonra bırakamadım kalemimi,
Şiirler yazdım,aynen tarladaki korkuluk gibi.
Hiçbir sanatı olmayan,uyaksız dizelerimi,
Ardı ardına dizdim hep, sensiz geceleri.


Oysa sen…


Sen şiirlerini çok severdin aruz üstatlarının,
Garipçiler ile de tanışmak dahi isterdin hani,
Olmadı be canım, vaktin hiçbirine yetmedi!

Şimdi kürsüler artık mezbaha olmuş,
Kelimeleri yan yana dizen, şair olmuş.
Benim gibi şiir yazmaya uğraşanlar da,
Yalnızlığın serzenişini yazıp, durmuş.


...