Gülümseyen çocuklara
Hasret kaldım yine,
Dumanlı dağlarda
Nergis derlediğim
Çok sıcak günler
Kaldı gerilerde!
Alaca karanlıkta
Putlar şehrinde
Ellerim cebimde
Anlaşılmayan dilde
Bir ıslık üfürdüğümde
Sevgiye susamış
Acılı çocuklara
Takıldım yine!
Bu şehir dile gelse
Söyledikleri
Düğümlenir dilde,
Akşamın alaca karanlığında
Boğazdan geçen gemilerde
Çarıkları su içinde
Kenarlara itilmiş
Acılı çocuklar gördüğümde,
Tutmaz olur ellerim
Düşer yanlara!
Hasret kaldım bir gülüşe
Aynı toprak üzerinde
Yaşayan insanlarda
Bu farklılıkları görünce,
Bir eğlencenin gecesinde
Binlerce dolar elde
Savrulurken ötekilere
Ne yapayım,
Yoksa bir şey bende
Tiksinerek bakıyorum sizlere
Gülmeye hasret bebelere
Bu acıyı çektiren vahamete
Baksanız sizde bir kere
Acılar inmese de
Benim gibi yüreğinize
Belki merhamet gelir iliğinize!
Hasret kaldım işte bir gülüşe
Doğudan Güneye
Kıl çadırlar içinde
On çocuklu bir nine
Gelini doğumda gidende
Diz çökmüş tencere dibine
Acılar buğulanmış gözüne
Bir lokma ekmeğe
Karın doyurma diye
Sevinip güldüğünde
Dumanlar iner üzerime!
Hasret kaldım bir gülücüğe
Dertli babanın elinde
Yok ki bir şey
Ne yapsın bebelere
Mikrop düştüğünde yere,
Çocuklar korunmalı titizlikle
Bu babanın cebine
Girmiş mi hiç ikramiye
Nane çayı varsa evde
Anne koymalı bir demliğe
Beyaz önlüklü efe
Ne gezer bu elde!
Hasret gideceğim herhalde
Siner mi bunlar içime
Başı kesik tavuk gibi
Parpazlıyorum yerimde
Ölüm varsa bu işin içinde
Ne diyeceğimi
Bilemiyorum sizlere!
Acılar çekilen yerde
Her gün patlıyorsa
Şampanyalar elde,
Hasret gitmemi isteseniz de
Acı çeken tüm bebeklere
Yılmadan anlatacağım
Savurduklarınızı bir gecede…
Bu yaşa kadar ne varsa elimde
Olanıyla harcadım herkese!
Tüm bu dengesizlikleri
Gaddarca yapılanları
Adaletin güneşiyle
Sermek için yere…
Yoksa hasret giderim
Güzel bir gülüşe
Adalet gelmese
Bu yere!
Yıl:07.01.2005
Saat:17.10—17.50
Kuzguncuk/İst.
EROL KEKEÇ