Ankara’da kar vardı, giden tüm yollar kapalıydı,
Bir çocuk annesini çekiştirerek ağlıyordu,
Simitçi bağırıyor, bebekler kartopu oynuyordu,
Recep adamları kardan yapıyordu.
Melihi bent deresinden bir fahişe çağırıyordu.
Bülent’in nağmeleri Ankara’da yankılanıyordu.

Ankara’da kar vardı, tüm yollar Ankara’ya akıyordu,
Bir ambulans çığlık çığlığa bağırıyordu,
İçinde bir anne ağlıyordu,
Annenin içinde bir bebek gülümsüyordu,
Anne bağırdıkça sedyeyi yırtıyordu,
Benim yolum Ankara’ya bakıyordu.

Ankara’da kar vardı, tüm yollar kapalıydı,
Etlik lisesinde çocuklar kar atıyordu,
İnsanlar çatılara bakıyordu,
Ankara’da kar vardı, yollar hala kapalıydı
Sıhıye’de memurlar eylem yapıyordu,
Çankaya’nın çocukları coplanıyordu,
Gazeteler onu yazıyor, yumurtanın fiyatı artıyordu.

Ankara’da kar vardı, yollarda güzel kadınlar,
Erkekler onlara bakıyordu, çoğunun salyası akıyordu,
Kadınların bazısı cilve yapıyordu, oynaşmayı hayat sanıyordu,
Kar umutlara yağıyordu, bakanlar bıkmadan bakıyordu.
Ankara’da kar vardı, Reşit amcanın cüzdanında buz.
Ankara’da kar vardı ekmeğe zam yoldaydı,
Ambulanstaki bebek yarınlara ağlıyordu.

Ankara’da kar vardı, çıkrıkçılar yokuşunda buz,
İki kadın türbanlara bakıyordu, ikisininde ökçeleri yüksekti,
Yüzlerinden güzellik akıyordu, bir delikanlı onlara bakıyordu,
Onlara değil yırtmaca bakıyordu, kadının baldırı görünüyordu.
Kar hala yağıyordu bende kara değil kadının kalçasına bakıyordum,
Karşı dükkândan Bülent’in nağmeleri kara düşüyordu,
Ambulanstaki bebek artık gülüyordu halimize.


Ankara’da kar vardı. Güven parkta güvercinler,
Emekli Reşit amca küfrediyordu yetmiyor diye,
Parkta polisler vardı bakıyorlardı, Güvercinlere,
Güvercinlere değil Reşit amcaya,
Reşit amcaya değil, coplarına.
Bakıyordu Reşit amcada güvercinlere,
Güvercinlere değil, polislere,
Polislere değil coplara,
Coplara değil Tanrıya.
Orhan YILMAZ…