Yaşamak bir semahsa
Dolanıyorum Babil’in asma bahçelerinde
Gözlerime Yusuf’un karanlığı vurdu,
Karanlığı ayaladıkça avuçlarım kanıyor.
Yüzümde isa’nın çarmıhtaki son gülüşü
Bedenim sokak lambaları altında
Yüzümde sonu olmayan mavi hüzünler
Koşmaktan ayaklarım ayaklarım kanıyor.
Ölüm yorgan olmuş kara gecenin üstüne
Ayın yalnızlığı süsledi suskun dağları
Tırnaklarınızla kazıyın pompei’nin küllerini
Orada bulamazsınız benim kokuşmuş bedenimi,
Kemiklerim diyorum kemiklerim
Cehennem kazanında kaynarken sırtım kanıyor
Kirpiklerimde hazarın ölümcül buğusu,
Yanaklarımdan süzülüyor ince bir yağmur tortusu
Ciğerlerimde toprakla bütünleşen musonların kokusu
Gözlerime düşmüş gözünden derin bir kan uykusu
Ellerinde hala vurduğun paslı hançerin korkusu
Parmak izinde okunuyor kimliğinin doğrusu.
Orhan Yılmaz