O ağlayan şehrin
hangi gecesiydin
gözyaşı şelalesiyle akıp gittin ah Verda
karanlığa uzanan bir çift elden sıyrılıp
gecenin sessizliğinde yankılandın:

’’“- gitmeliyim…”...’’





üzgün bakışlarda şimşekler çaktı ardından
boşandı gökyüzü, vuruldum
çöküverdim ah Verda





gitme…”
derken yıkıldım
kum tepelerini emzirdim
bulutlara can karıştı ardından
dilinden acıyla çıkan: ’“aşka yenildim’”
sözü(n) hâlâ kulaklarımda





son kez kollarımda, sesinin gölgesinde
senden bir şey kaldı bana Verda
gülümseyen gözlerindi
yaktım o günün meşalesini
derin hüzünlerin
arayışların çaresizliğine
kelebek kanadı sırtında çiçekten çiçeğe, günler boyu





gittin ah Verda
yedi göğün arasına saldın
hayatın diğer ucunda bıraktın beni
tipi bir yandan, boran bir yandan biledi dişini
senli tüm anılarımı aldı götürdü yüreğimden
yıkılmış bir hisar kaldı tevarüs





gittin
ıssızlaştı şehir
yetim şimdi şiirler(im)
baştan sona diken doldu gülistan
kırağı düştü bülbüllerin sesine
akreplere kaldı bütün türküler





gittin
mütebessim seviştiğimiz ceylan gözlerinde
feryadım kanla noktalandı
bulutlar kızıla boyandı ardından
şaşırdı yönleri kuzey ve güney
aralandı sahte dünyam yokluğa
söylesene ağzımın tadı mı kalır





sen bende büyüdükçe, ben sende küçülüyorum
adını kazıyamadı / kazıyamayacak zaman
nar tadından
kar suyundan

sen gittin
ben bittim