“Aşkı anlatacak söz kaldı mı bende
tüm sözcükleri yitirmedim mi tek tek yüzünde
her biri gözyaşı damlalarıydı
gözlerim kuruduğunda unuttum konuşmayı ben”






Dünyanın bütün çocukları buluşmuştuk yüzünde
gülüşün doğdu, dudaklarının ateşi
yüreklerimizin yangınından
sarı, siyah, beyaz, kırmızı bir gülüştü.
yüzün yaratılırken yanında değildim
karşılaştığımızda yapacak bir şey yoktu.




Hiç görmesem de yüzünün diğer yarısını;
kırlangıçlar getirip bırakır başucuma
her sabah gözlerinin yedi rengini
kanatlarında bilmem kaç yüz binlerin yorgunluğu
alınlarında saçlarının sis ve yaseminler içindeki göğü.



Ve gözlerinin renkleriyle boyarım
göz kapaklarımın altına saklanan kara lekeleri




Seni alır, ışıklı oyuncaklar yaparım kendime
çok uzakta kalmış bir arkadaştı sıcaklığın
göreceğimi artık ummadığım.
Yaradılışını düşünsem, bulamam
sahi hangi denizin köpükleriydi
gözlerinin yedi rengi
Gözlerim bu yedi rengi ne zaman
göğüslerinden emdi




Gülüşünden akardı sanki dünyayı damıtan tüm ırmaklar
karanlığı kanatırdın en koyu yerinden
açardı menekşe, lacivert ipek ellerini
küpe deliklerine asardım yüreğimi
gözpınarlarına biriken acımdı
yüzünün haleli sevinci bıraktı onları denizlere
İşte o an benim tükenişimdi




Gece yarılarının ötesine gider yüzüm
sana döndüğümde
çamurdan yuvalarını yapar gibi ağaç yapraklarına
kırlangıçlar göç edip yüzünden
göz kapaklarıma konar
ağızlarında hayatımın son kez yansıyan ışığı
taşırlar gözlerini gözlerime
gözlerinden başka kanıtım olmaz tükenişliğime
ve gamzelerinde ışıyan nilüferlerden




Uzun savaşım sonrası solan ömrüme katamadığım
sana ne söyleyebilirim artık
her sözcük söylemek istediğim başka bir şeyken:



- Aşkı bildin mi
Aşkı bildin mi



Oysa onu karşılaştığımız son sayfada bulmadık mı
ayrılığı harmanlayıp yüreklerimize savururken




Bu akşam yine çiçeğimi aradım yüzünün iki yakasında
hayatımın aşk için olduğunu düşünerek
dolaştım sarı sonsuzlukta…