Mutluluk nedir ki bu dünyada?
Hangi zevkte takılı kalmış tüm zevkler?
Ve mısra mısra,
Hangi şair aşkı adamakıllı yazabilmiştir?

Şairin harcı mıdır acaba aşkı yazmak,
Aşk,şiirler kadar basit mi yaşanır?
Gözlerini yumduğun zaman yatağında yine,
Tüm şairler ölmüştür aslında.
Ancak aşk acısı böyle diner mi?
Aşk dedikleri şey bu kadar basit mi?

Demiş ki bir düşünür;
Önce sevdiğinle konuşmaktan korkarsın,
Sonra da ona aşık olmaya.
Ve en sonda,
Onu kaybetme ihtimali ile yaşamaya!

Haklıdır,hakkıdır böyle düşünmesi,
Uzaklar o kadar acı verir ki sevene,
Değil kaybetmek sevdiğini,
Sesini duymadığında yanar için;
Aşkıyla dolarken her dem zihnin.
Değil onu düşünmemek,
Onsuz bir an dahi düşlemek haramdır,
Gerçek sevene!

Her ne kadar aşk her şeye yetmese de,
Bedenleri engel bilse de sevenler,
Birisi hastalığına üzülse günlerce,
Ve bir diğeri de onun üzüntüsü ile,
Kendi aşkını büyütse,onu düşündükçe,
Gerçek aşk ancak böyle olur işte!

Ne şairlerin döktüğü onlarca güzel mısra,
Ne de dünyanın süslü oyuncakları,
Aşka ait olanı yitirtebilir;
Sevenler sevmekten bıkmadıkça!

Tüm acılı şarkıların dostluğunda,
Yakmamak gerekir yüreği defalarca.
Sevenin varsa sevdiğin gibi,
Bırakmamalı asla!

İşte kısaca;
Aşk tek hece,
Ve şarkılar onun için yazılan mersiye!