İçimdeki çocuk korrkulu gözleriyle saklandı,
Kırmızı çerağı düştü gökten,yağdı ayrık kalplere,
Hoyrat bir rüzgar gülme seslerini yasakladı o evde,
Sıratta dengesini kaybeden aklım asılı kaldı iplerinde...



Boynu bükük yetim akşamlar el salladı neşesine,
Ahlar,vahlara karışı eve gelenlerin ağıt sesleriyle,
Bizede en kaynar gözyaşları,kan oturdu gözlerimize,
Sıratta dengesini kaybeden aklım asılı kaldı iplerinde...


Bir opera sahnesinde şu an,beynim,bir kadın aryasında,
O an simsiyah döner herşey ,bir sis bulutu kapladığında,
Sanki söktüler zavallı kalbimi koymadılar bile vazoya,
Sıratta dengesini kaybeden aklım,asılı kaldı iplerinde...



Ta,ki önü yuvarlak ahşap rengi, telefonun çaldığında,
Açmaya tövbeliydim oysa,açtım şu ellerimin zoruyla,
Bir ses,umudu koluma taktığında,gözlerim parladı o anda,
Sıratta dengesini kaybeden aklım asılı kaldı iplerinde...

O AHŞAP RENGİ GÜZEL TELEFONUN AHİZESİNDE,
EN MUHTEŞEMİYDİ HABERİN ,O AN GERİSİNDE...

BİNAY SEYMEN
7.11.2010
SALİHA HANIM GÜNLÜĞÜ 1974