Sandal kiraladım hayallerime;

Gidişi sana,

Dönüşü sensizliğe gebe…



Birkaç sevgi uçuruyorum şimdi

Denizaşırı sevdâlara…

Aşkın hiç uğramadığı,

Adının bile anılmadığı,

Bahtsız, verimsiz,

Çorak topraklara…



Seni aradığım her köşe başına,

Senin izlerini taşıyan her gülün taç yaprağına,

Nurla bezenmiş öpücükler serpiştiriyorum.



Gözlerin takılır da bir gün şu engin semâlara;

Dalarsın

Hislerinle baş başa…

Ve sonra ağlar mısın benim gibi

Geceler boyu

Mâşuğun tek bir bakışına?

Yoksa güler misin

Senle dolu kalbimin

Şu ritimsiz atışına?



Emanet duruşu bedenimin yeryüzünde;

Susuncaya dek kalbimin sesi;

Boğazımdaki kördüğümden sıyrılıp da

Akıverinceye kadar toprağa;

“Gel” de bana yeter ki;

İki elim kanlı kanlı durmazsam huzuruna;

Diş bilemezsem benden sana uzayıp giden şu katil yollara;

Feryadımla ıslattığım geceler, günler, dünler

Bir bir takılsın boğazıma…



Nefsimin boynunda prangalarla

Alevden koku saçan bir karanfilin

Dudağımda bıraktığı ıslak hatıralarda,

Ve milyon karanfilin özünden çalma

Bal rengi gözlerine her baktığımda

Göğsümü gere gere ‘Seni Seviyorum!’ demek

Var ya aslında…

Kelimenin tam manâsında;

İki yakası bir araya gelmeyen şu gönül fıtratımda,

İlmek ilmek iliğime işleyen şu kara sevdân var ya;

Nasıl desem;

Keşke üçüncü bir gözüm olsa;

O da dünyaya baksa…



İhtirasla yoğurdum bu aşkın hamurunu.

Şimdi elimin hamuruyla

Sana âşık oluyorum.

Ve ‘Eyvallah’ deyip vurup geçen her deli rüzgâra;

Gözlerinde

Ölüp

Ölüp

Yeniden doğuyorum.

Ve aşkının iki eli yakamdayken

Sensiz aldığım her nefes için

Hasretinin dozunu,

Daha da yükseltiyorum.



Suikastken zihnime sevdân;

Her gece aynı yatakta,

Aynı rüyayı görüyorum.

İki ayağım bir pabuçta

Aşarken kızgın çölleri,

Ayaklarım kalmıyor;

Ellerimle koşuyorum.

Ve nerde bir sen görsem,

‘Sen’ sanıyorum.



El yordamıyla elini bulsam,

Evlat edinsek aşkı aramıza,

Hiç açmasak gözlerimizi

Bu fırtına boyunca;

Su gibi ezberlesek aldığımız her nefesi;

Sonra uzansak dolunayın altına;

Ver elini sen bana…

Sonra…

Ver elini ütopya!...



Vardiyası dolmuş gecenin;

Birkaç yıldız kalmış

Kefeninin cebinde…

Bu son ay ışığı gözlerine vuran…

Karnı burnundayken sabahın;

Gön doğmadan önce,

‘Aşk’ diyor kâinat

Kendi dilince…



İnzivâya saplı kaldı

Düşüncemde tezâhur eden

En süflî dalgalar…



Seni arar,

Yol üstünde bıraktığım

Senden kalma yansımalar.

Sükût halinde şu aralar

Göz çukurlarımda biriken

Aşka dair damlalar.



Ay karanlığımda gizli

Hazır fırtınalarım var.

Bir tek sen ol yanımda;

Gerisi ha dost olmuş,

Ha dost olmuş,

Ha ağyâr…

Emre GÜLBÜZ