Güneşin aydınlığında büyütüyorum küçük insanları

Gece olunca her biri kurbağaya dönüşen

Uzun uzun koridorlardan geçiyor

Her kapı arkasında kirli yüzler görüyorum kendine gülen

Uzak sesleri çağırıyorum sevda diye

Gözlerime karanlıklar düşüyor ve büyüyor uçurum çiçekleri

Aylak zamanlara çıkıyor yolum

Umudum üşüyor söylenmeyen şarkıların nakaratında

Hacimli yalnızlıklar uyanıyor sessizliğimde







Kendine otuzbir çeken gecelere iniyorum

Ayaklarımın ucunda dans ediyor boş bir konserve kutusu

Saklayarak zamanı iki kaşımın ortasına

En işlek caddesinde duruyorum kentin

İzmarit kokulu

Tatları ekşi öpüşler birikiyor ceplerimde

Aşklara ev sahipliği yapıyor zemin kat ikramları

Bir çöp bidonunu ateşe veriyor şişe dibi kahramanlığına soyunan adam

Gözlerinde ölmüş zafer işaretleri







Aklımda sen

Cebimde uyduruk düşler

Dudaklarımda ekşimsi bir tat

Gecenin alnına çakıyorum bütün pezevenkleri

Gün doğunca nasılsa hepsi efendi olacak

En iyisi vakit varken kimlikleri değişmeli

Ve deşmeli karnını gecenin

Rezerve edilmemiş bir güneş az sonra üzerlerine doğacak







Asırlık aşklar/ asırlık yalnızlıklar

Karbondioksit yağıyor kimliksiz ağızlardan

Kişilik bozukluğu diyor psikopatın biri

Konuşuyorlar/ konuşuyorlar

Gereksiz bir işgal bizimkisi

Olduğumuz yer hep şikâyetçi bizden

İçimiz korkak/ dışımız küstah

Yine de sana düşüyor yüreğim oynaşırken gece edepsizliğinde

Seviyorum seni en ayık saatlerde

Ayyaşlığım bana küsüyor

Düşüyor başka tenlere

Zehrini akıtıyor sahte aşkların

Sahi!

Giden bizden mi..…










sevgi dündar//ağustos2010











//hani böyle atıp tutuyorum ya ben…kahramanlığı bırakalı çok oldu… gölgende saklansam da biraz dinlensem…//