belki bir-iki dize son anda
bir-iki zayıf çığlık
dönüşmek üzereyken bedenin
ipleri ellerinde bir kuklaya

(ki oynatıp hareket ettirmelisin
onu gidip gelmeli tahtadan eller ve
ayaklar bir yapı-bozum
amaçsızlığında hiç kesintisiz ve
çok kesikli acayipçe-kaygılı-sanrılı
sürüklenerek ve
sürükleyerek tüm yabancı-kirli-utangaç
sözcükleri peşi sıra
tutkudan uzak bir
şevk ve
belki de vakar ya da
-kim bilir aşkla)

bir hiç uğruna harcamalısın tüm döküntüleri
-ki kimseler bilmemeli
son dizenin son olduğunu
yok olurken bir-iki belirsiz sözcük uğruna

(ipler kaymalı
usulca ellerinden ve
titrek-parıltılı-hüzünlü bir ateş çakmalı
gözlerinde yoğurup tüm döküntüleri fırlatarak
bir kenara ve
acımalısın utanarak
kendinden kusmalısın tüm süprüntü
sözcükleri belki
budayarak ya da
en iyisi olduğu
gibi öyle yekpare ve
kaba ve
belki de kendin olmayı
denemelisin gocunmamaya çalışarak birkaç tahta kurusu ve
bir-iki diş budak ve
yalnızlığınla özdeş acından)

soğukkanlı davranmalısın işlerken ilk cinayetini
-ki kimseler kim olduğunu bilmemeli
öyle ki özgürleşebilmelisin ölürken
usulca kaymalı iplerin ellerinden
gördüklerin bildiklerini yalanlamamalı
takılıp kalırken bildiklerin
hiçliğin inadına kaygan ağlarına

(tüm tuhaf duyguları
unutup yenilerini koymalısın yerine
sadeleşerek ve
kendinden öncekilerin kim olduklarını göz ardı
etmeyerek ve
tüm kırık-dökük-yalnız
aşklarda arayarak
yitip gidenlerden arta
kalanları)

unutulup hiçleşmelisin böylece
salıvermelisin iplerini
nasıl olsa bir hayaldi
burnun çaresizce inatçılığını saymazsak
-insan kalmak

Ocak 2010 / Ankara