Son trenden bana bir ses kaldı,
Hüzün dolu senfonisiyle ‘Elveda!’ diyordu,
Trenin gıcırtısı raylarda inim inim inliyordu,
Herkes sus pus olmuş bekliyor, bu sesleri dinliyordu.

Son trenden bana bir el kaldı,
Gözümün önünden gitmez şimdi bana el sallayışın,
Bir ara gözlerimi kaçırışım ve bıraktığım yerde olmayışın…
Benimse binlerce el arasından seninkini arayışım…

Son trenden bana bir yel kaldı,
Çocukların ellerinde rüzgârgülleri, ölümüne dönüyordu,
Oturan yaşlı bir dede, etrafını kesiyordu,
Rüzgâr kokunu getirir sandım, baktım ters taraftan esiyordu.

Son trenden bana bir saat kaldı,
O saat sen gidince durdu ve bir daha çalışamadı,
Senle yaşayan bu beden sensizliğe alışamadı,
Kalbim her belaya bulaştı da bir mutluluğa bulaşamadı.

Son trenden bana bir aşk kaldı,
Tüm yitirmişliklerim arasında tek amacım,
Müptelasına garkolduğum tek acım
Ve tükenmek bilmeyen kalp sancım.

Son trenden bana bir sen kaldın,
Hayallerime aldım seni, her gece travmalardayım artık,
Her hecesine âşık olduğum o güzel ismin, cismin yok,
Hayallerinle başa çıkamayışımın son demindeyim,
Sen benden gittin ya; çok yaşamam, sanırım ölmeliyim.

Emre GÜLBÜZ