4
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2079
Okunma
İnsanlar ne cahilmiş, akıllar ne de bayat,
Farkındayım ‘Ol!’ demen, tohuma verir hayat.
İstemem çıksın başım yedi kat semalara,
Zikrederim, tüm dimağım takılsa da ağlara.
Harama âşinâyız, gaflet uykusundayız,
Hâlâ mı bu hayatın yalan kurgusundayız?
Benim bu hallerimi ayıplayan utansın,
Senin aşkınla Yâ Rab, tüm gönüller yıkansın.
Aşk adını vermişler insanı bağlamaya,
Zamanımız kalmamış, aşk için ağlamaya.
Alınlar secde görmez, ruhlar bayatlar olmuş,
Heyhât! Nice gafletle yiten hayatlar olmuş.
Gönüller dilsiz olmuş, diller gönülsüz olmuş,
Bağrımızdaki çiçek, daha açmadan solmuş.
Dünya üç gündür derler, son üç gün hatırımda,
Seni dâim zikretsem, bütün gün satırımda.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz