“yalnızlığa”


Son hamlesini yaptığında
Gölgesiyle vuruşan müşahhas bir adamdı
Sanki uykusu uyanmış
Ucu bucağı olmayacak bir korkunun pervazından
Bakan bir mızmızlıkla taşarak evinin görkeminden
Bir daha / bir daha diye ölerek

Oyun
Bardağı taşıran damlayı bulmak için başladığında
İkinin biri olmuşken
Ya da üçün üçüncüsü
Bir şahitlik gibi mesela
Büyüsüne büründüğü hatıraları aldı ağzına
Bir ormanda büyürken çillenenle
Bir yağız atın gövdesinden haylanıp
Koğuşunu terk ederek
Uçarılaşan diri nefesini

İrtihalini biliyorduk artık
Giyindiği kelimelerin içinden fışkıracak
İhtimalleri ezbere dizdi omuzlarına
Mesafesi kısa bir ömrü dikerek
Söylendi mecalini
“şiir” bir bühtan sayılırsa
Derdi üretip berkitmeye
İştiyakla ilen(dir)ecekti kendini

Kırışık buruşuk bir hayatı ivedilikle
Tüketip bir tenhalıkta bırakarak
Kozmetiğin nimetlerinden de faydalanarak
Yepyeni ve dipdiri bir yüzle gelişecekti
En kalabalıkların orta yerinde
Şiirin fevkinde zamanları
İçirerek cümlelerine
Muallaka şairlerinden Lebit gibi