Her çiçek yangınında
Yola dökülen kelebek
Yada iki çiçek yarısı
birbirine uzanabilecek
yoksa iki kumru gibi
bir saçakta öpüşebilecek
olmazsa yorularak yaşamak
yormadan hayatı


yürümek hüner değilki
ayaklarına çakıl taşları yapışacak
fakat hatırlatır bir gülüşü
susup söylendikçe
hissettikçe bir sessiz gemi
mağlup olup her geceye
eski bir fotoğrafın tezahüründe
elimde cam kırıkları

bulur söyletir geceyi
bir dağ yolunda
yaşlanıyorsa her çapraz bakışında
tezat gülümsemeler
umurum oluyorsa

ellerinin çukuruna yaşam asılıyorsa
soluk almadan nefes olmak
fûtürsüz sevda soluyorsa
yürüyüş duruyorsa
sızdırıp, sezdiriyorsa
gün yaşlı bir ağacın sabitliğinde uyumada
ve sevda kabuğuna sıgınmışsa
çakır dikenleri avucumda soluyorsa
söndürülmüş bir sigaranın sönmeyen ateşi

fazladan sevmişim demek ki
olmaz dediğinde olmuyormu
veya sen olmaz dediğin zaman mı olmuyorsun
sen olsun dediğindemi oluyor kirazlar
senin olmazında mı, olsunlar
senin olmazın değilsede
kiraz gölgesi


Zemherinin suya iner cemresi
usulca uyanan sabahta
sonsuzluk dallarımda
yüzleri yıkanıyormuşçasına
sularken susuzluğu

bir sevda yolu
ayrı dünyalardan iki kitap sayfasıysa
koparıp gözleri yankılardan
dağların doruklarına
yada nefessiz koşsun diye arap atları


derin bir kuykunun en ücra köşesinde
ayak sesleri
heybemde biriktirdim ürpertileri
beklemede tuttum yabancı bir gölgeyi


hem altındayken dahi yerin
ayaklarımda cennet bahçeleri,
yeşil cemrelerim
yada sevdanın anası,
hangi zakkum ağacının altında
evlat katili bir babanın yeri
gizli bahçelerde büyümüş
bir ağacın kökleri

tutunduğum toprağı
bir yuvarlığın köşeleri gibi
kırık aynaları
değmeden benliğine
bütün günahları

aşk, yasanılası yaparken hayatı
olmak sancımıza kutlu bir ek
yokluğa işaret
ve ruhuna dokunan bir kaşif olarak
sükut ettiren yegâne
ne kadar yokluk varsa hepsi benim
çatlak duvarlarda yazılı
parmaklıklarımın ucunda
insan yüzleri

çıkmaz sokaklara hengame
kısa boylu ağaçların eşiğinde,
yaslar ellerimi
puslu gözlerine
kir bırakır avuçlarıma
yağmur! kadehim
lekeliyim hiç olmadığım kadar