m.döğücü ye

Şiire dokunan bir hizanın içinde
Hüzünlenen havsalamın ilk emriyle
Başlıyorum sız(lan)maya ey münadi
Doğur hücrelerinden Beyzalığını

Çok kuturlu bir duanın muhayyilesinde
Ermiş / gövdemi koyuyorum ruhumun önüne
Bizatihi sevmek kadavralarına basarak parmaklarımı
Koyuyorum en gönüllü bakışları(mı) ufkuma

Sen ey mürai anlamaz bir aymazken kahredici
Nebzesi olsan bir uç beyi kelimenin
Menziline uğrasan misli olmaksızın yoklayan
Bir aşkın şahlanana küheylanıyla ah ey münadi

Zamanı tüylenmiş bir uzun karanlığın ukdesinde
Muciz bir dellenmekse muhasipsiz “seviyor “olmak
Ucuz neşelenmelerden medet umarak
Gölgesine girmeden hiçbir tereddütün

Ey münadi menzilinde tut seviyor olmamı
Diri ve en koyu damarımdan geçiyorsun
Arlanmanın kibrini söktüğümden beri
Paha biçilmez kelimelerle kalbime iniyorsun

Defaten gülüyorken coşkun akan bir suyun
Çağıltısına katarak mahyalanan kahkahalarını
Ve derin mavi denizlerin dibinden toplayıp
Görkemli hüzünlerinde büyüttüğün nazarlarını
Betimsiz büyüterek sarmalasak bağrına

Ve yüksünmesiz bir misal getireni köpürterek
Aşkının ve onur bahşettiği dostluklarının
İvedilikle büyüttüğü muhabbetinin en ortasından
Söyleterek gerçeğimizin hizasında kalbini
Yenilenerek güçlensek diyorum yarına