Öykün

tuttuk aramıza yatırdık kar sesli...
konuşma aptal
donuyorum
uçurumlarıma buz dağları doldurdun
içi boş
kabaca yoksul
gereksiz orkestrasyonundum
çığlıksız kuş kalabalığı
tuttun vurdun
kanadı rüzgarı en sevenini
hadi kurtar kendini
yalansız yaşamak dediğin için...

bütünümle yarıyım
tümlerim biçare
sadece acılarım çok sesli
gözlerini mızıka sanıyordum
kirpiklerin kanattı dudağımı
bakışlarının sesini duymanın bedelini
ödedim kanayarak
üç gün üç geceli
kendine gelemedi yatağımın kırık ayağı
terkedilmiş kirlilerim
ucu kalkık ayakkabılarımın sol teki
bütünümle yarıyım diyorum şapşal
doğa kesmiş ortadan bizi
hayat gömleğime yakışmıyor
sensizlik kravatım
boğuluyorum
resmiyetinden bana küfredişinin

bütün varlıkları düşündüm tek tek
apartman balkonlarında çamaşır mandallarına
yeşil ışımasına pollayanalı otların
gözlerimi nasıl oldu da bulamayışımı
sen olmayınca coğrafi anılarla dolu kitaplarımda
bütünümle yarıyım diyorum anlamıyorsun
kalan yarımı da kesiyorsun
bütünleyerek acılarımı
yorgun kantolarımı bırakarak
ağaçlı yolumdan çekiliyorsun
sözcüklerimin düştüğü yerden
kimse geçmesin istiyorum
çünkü orda sen varsın
bu senin öykün...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir