Acemi

gözlerinle alırdım seni
uzayan yollarını
yağmurlara kafa tutarak
göz gözü görmese de
ben seni görürdüm o kalabalıkta
yalnızca seni

artık solgun ama samimi ışıklarımız yok
yalancı neonlar deşer yaralandığımızı
daha bir perçinlenir gökyüzünü düşünürken yalnızlaşmak
şimdi hangi yağmurun eşiğinde dursam o aynı ürperme
o çok bilmiş edası bulutların
o sahte gülümseyiş yerli yersiz
militan acılarla baş başa bir mutsuzluktur şiir

hangi günü aralasam o acemi ölümlerden ölüm beğenmek
üstüne düş ardına koyul
her mutsuzluğun başında sen varsın
her acının ilk harfi sen
silahı özlemek olan
hesapsız kitapsız bir tutku bu

beceriksiz hançerdi ya ellerin
gözlerin yaralamayı daha yeni yeni öğrenirdi
ellerinden tutsam yüreğim kanardı
incinmeyi ezberlerdik öpüşürken
öğrenci harçlığımızdı gece
harcadıkça çoğalan
güz ahmak ıslatanlarını kovalamanın haricinde
acemisiydik işte büyük düşlerin

ben kendimi sevdirmede her zaman
sen beni sevmede acemi

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.