Gece....

Siyah beyaz bir resmin kırışıklıkları değerken yüzüme,
Resmi söylevler itaat ve huzur telkin ediyor.
Yüzyılların tanığı olan bilgenin ellerinde merhameti arıyorum.
Yüzüm günah renginde çırılçıplak soyunuyorum esmerliğimden
ve
İblis kirpiklerimden ganimet topluyor şimdilerde...

Ne yapmam lazım bilemiyorum.
Afgan’lı bir çocuk ölümü söylüyor eski bir türküde.
Direniş diyorum;
Meyrem’ in masum soluğunu hissederken yüzümde,
Halepçe’ li kadının zehir akıyor sarkık göğüslerinden.

Tanrım korkunç!
Yüzümde gelecek zamanların korkusu,
Kutsallaştırılmış kimliklerin zorbalığından kaçarken
vakit duruyor...
Terli kelimeler yapışıyor yüzüme.

Sabah...

Körelmiş bir bıçağın izini bağışlıyorum yeni doğan güne.
Ceketimin üst cebinde taşıyorum umudu.
Bana yabancı yüzünüzde ki sömürgen gülümseme baylar!

___ Kiralık bir annenin rahminden düşen bir çocuğun
utancı var yüzünde görmüyor musun?

___ Bu yüzden estetik bir intihar düşünüyorum,
alımlı sokak kadınları gibi göz kırpan...

___ Ya direniş???