Kim söyleyecek gerçeği
Bir Halepçe gününde rastladım sana
Şaşkın ve kayıptım
Ellerim bağlı dilim lal.
Toprakla süslenmiş her iki gözümde
Soğuk bedenim yara öbeğiyle uçar.
Çoktandır ölüyüm böyle...

Güneş ışıklarının peşinden gitti arkadaşlarım
Binlerce yıllık karanlığın içinde.
Ah ne kadar yalnızız.
Kaybolmak ve ölmek için.
Gelin ve sarın beni bundan böyle.

Nedir hayat?
Nedir ölüm?
Söyle bana hayatın büyüsünü.
Söyle bana hangi yağmurda yıkanır,
Hangi aydınlıkda güler çocukların kalbi.

Hem ne içindir olmak yada olmamak.
Gözlerine sor;
Ahımızı kara ölüme kaç dille çevirmişiz.

Zamanı değil diyen kim?
Umurumda değil diyen kim?
Ölümdür bu ve biz umudu ördük içimizde.
Biliyorum!
Gelip yerime geçeceksiniz ve beni unutacaksınız.
O zaman ben kızıl bir toprağa doğru eriyor olacağım...

söyle bana;
Kim söyleyecek gerçeği...




Di rojeke xalepçe de pêrgî te hatim
Matmayî û wendayî bûm.
Destê min girêdayî , zimanê min lal.
Herdu çavên min bi axe neqişîne
Bedena min ya sar bi refên birînan re difire
Ez ji zû de mirî me...

Hevalên min dan dû tîrêjên rojê
Di nav taribûna hezar salan de.
Ax çend bi tenê ne!
Ji bo windabûn û mirine...
Werin! ji niha û pê ve min hembêz bîkin.

Jiyan çî ye?
Mirin çî ye?
Bêje ji min ra , sêhra jîyanê.
Bêje ji min ra , dilê zarokan di çi baranê da tên şuştin
Di çi ronayê da dikenin!..

Ma bo çî ye, hebit yan ji nebit?
Ji çavên xwe bipirse;
Bê bi çend zimanen me axîna xwe
Wergerandiye mirina reş.

Kî dibêje ne dem e?
Kes nebêje çi xem e?
Mirinê ye û me hêvî di xwe de bada.
Ez zanim!
Hûn ê bên bikevin dewsa min û ê min jî bir bikin,
Wê kêliya ez bi ser axeke sor de heliyam...

Bêje ji min ra!
Wê kî rastiyê bibêje!...