Aklım savruluyor odamın duvarlarında
Tanrım harfleri toparlayamıyorum.
Teslim ediyorum kendimi uysallıkla,
İtaati gözlerimde saklıyorum
ve anlaşılmıyor yürüdüğüm yollar.

Yalancı bir merhameti telkin ediyor kentin ışıkları
Korkularımla ödenmiş hesapları başka bir geceye bırakırken,
Suçunu itiraf eden sanığın kahırlı kalbini taşıyorum.

Neresi batı neresi doğu?
Yerkürenin hangi ıssız noktasındayım.
Adem ilk buraya mı düştü?
Habil’ in kanı ilk burada mı döküldü?

Hangi ölü dili konuşuyordu insanlar?
Ya ben en son kime anlattım sızılarımı?
En son hangi ezgiye sığınmıştı yüreğim?
Güneş nereden doğuyor?
Hangi sokak kurtulaşa çıkar?
Ninnilerin masumiyetine sığınıyorum...

Bakire Meryem’in ezgili sesini bastırıyor
İblis uğultuları.
Galileo’nun masun yüzüne tükürükler saçan,
ortaçağ rahiplerinin öfkeli yüzleri doluşuyor kente.

Vücudum günah renginde
Anılarımdan soyunuyorum usulca,
Çırılçıplağım şimdi.
Kimsenin göremediği çizgilerime saklıyorum utancı.
Yüzümün viranelerinde geziniyor ellerim
Ettiğim her duanın ardından,
Ellerimi gözlerimin üzerine sürüyorum.

Böylesi anlarda
Çirkin bir kıza somurtuyor zaman
ve gözyaşı oluyor yaşamım
kimselerin aralamadığı bir kapının ardında kalıyorum sessizliğimle...

Ah Campanella güneş ülkesine nasıl gidilir söyle bana.
Çocukların tahta atlarıyla koşup geleceğim bilesin istedim.
Bu yeterli değil mi sevgili Geronimo?
Apaçi, Siu, Cherokee ve diğer kızların hesabını soracağım dostum.
Sen rahat ol.
Önemli adamsın sen unutma.

Tanrım harfleri toparlayamıyorum yardım et...