Sen eşgali hükümsüz eşkıya.
Bizi avutup duran zamanda
İşgaline uğramıştı bütün kentlerim.
Avuçlarında sıkıştırdığın hayat cizgisinde,
Bir solukluk yerdeydim belki de.



Neydi ellerinde büyüttüğün?
Kimdi göç yorgunu yüreginde mülteci.
Nerede bırakdın ezgilerini.


Hangi mabedde ararsın Tanrı’nı.
Saklamıştım kendimi her mabedin kapısında.
Bir hece olsun yürüyesin diye bana.


Yorulur kalemim yazgımın en okunaklı sayfasında
Sonra hüznüm sarılır sana.
Dolanır dilime direniş türküleri,
Bilmez göç yorgunu yüreğim gülüşleri.


Gitsen diyorum;
Biraz ölsen.
Gitsen diyorum;
Güneşin hiç terk etmediği diyarlara.
Gitsen diyorum;
Sessizlikten sessizliğinden.
Gitsen diyorum;
Acıları alıp yalnızlığı sarmaya.
Gitsen diyorum;
Arafta kalmış yüregini azad etmeye.

Sonra;
Duvarlara kazınan boşluğun
Gözlerinin içine bakarak,
Ardından küfürler savurup,
Haykıracağım;
Er / geç YENİLECEKSİN!....