ZAMANA TUTUNAMAYANLARA .....

Eþ zamanlý baþlýyor yolculuk
Dýþtan içe,
Ýçten dýþa doðru....
Bitiþte acýlar düðümleniyor boðazýma...
Bir akþam üstü, boðazýn mavi sularýnda gülümseyerek batan güneþin vedasýna doðru düðümleniyor....
Hiç çözülmemecesine....

Eþ zamanlý baþlýyor yolculuk
Yürürken adýmlar birbirine dolaþýyor...
Hayatýn kokularý birbirine karýþýyor....
Sonunda içinde varolduðumuz gerçeklik,
Mavinin pembeyle seviþtiði bir düþten ibaret...
Korkularýmýz sýkýca örterken üstümüzü
Sebeplendiðimiz düþleri naftalin kokusuyla kardeþ çekmecelerde saklýyoruz
Hiç yorulmadan mutsuzluklarý iliþtiriyoruz saçlarýmýza....

Eþ zamanlý baþlýyor yolculuk
Ýçimiz büyürken,
Dýþýmýz küçülüyor
Büyük adýmlarý küçük hayatlar içine sýkýþtýrmaya çalýþýrken,
Biz de küçülüyoruz bir masaldaki gibi...
Sonunda;

‘... avucumun içi benim ülkem,
parmak uçlarýmda yok oluþlarým
ve umudum hangi parmak boðumunda böyle??
Sakla beni....
Sakla n’olur yitiyorum;
Düþte miyim, yoksa gerçeklik mi beni böylesine boðan????’

Diye diye yalnýzlaþýyorum(z).....
Öyle mi??

Ayþegül Metin