2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1384
Okunma
Her gün,
Masmavi bir denizin,
Üzerine bıraktığım izlerimin,
Yansımasını kabulleniyorum.
Zaman çok ağır ilerliyor,
Acıyı günlere dağıtıp,
Bekliyor,
Çaresizliği benliğime sarmalıyor.
Ve böylece,
Tükenen umudu,
Yaşamın bir parçası olarak kabullenip,
Hayata savuruyor.
Rüzgar teslim alınca hayalleri,
Derinleşiyor gökyüzü,
Ve bir isyan yeşeriyor,
Duyguların yaşam bulduğu düşüncelerimde.
Garip bir öykünme bu,karanlığa
Geceyi inkar edercesine,
Güneşten doğan bir göz yaşı,
Şimdi damarlarımda.
Ayrılmalı,
Günün ikili yalnızlığı,
Gün geceyi sunarken yüzüme,
Maskeler aynalarda kalmalı.
Bir ben,
Kayboluyor uzaklarda bir yerde,
Yitirilen bir ben,
Hep yanı başımda.
Ayrılmalı,
Günün ikili yalnızlığı,
Sessizce,
Ve de özgürce.
Cevap Yaz