yüzünde yazılıydı hikayesi
apaçık

köşebaşında öylece duruyordu
gökyüzündeydi gözleri
dudakları yağmur yağıyordu...

çırılçıplaktı kelimeler
gelen geçen okuyordu

yüzünde hikayesi yazan kadın
aldırmıyordu

ne vardı umursanacak artık
bozgun değirmenlerinde
yorgun bir taş olmuştu yüreği
durmadan öğütüyordu

dönüyordu başı
gözleri kararıyordu



bir sokak kedisi sürtünüyordu bacaklarına
üşümüş ve aç

başını kaldırıp
yüzüne bakıyordu amber gözleriyle
göz gözeliği unutmuştu
bakıp kalıyordu o gözlere

ne zamandır unuttuğu
uzak bir temmuz sıcağının
hazzını yaşıyordu

...


uzaktan bakıyordum onlara
yaklaşmadan
ve farkettirmeden varlığımı

herkesten değil
biliyorum
benden kaçıyordu

ne zaman çıksam yoluna
bir telaş yolunu değiştiriyordu

...

ezbere biliyordum hikayesini
ne çocukluğu çocuk
ne gençliği gençlik

donup kalan yılları
mürekkebi solmuş satırlardan damlıyordu

amber gözlü kedi
yüzünde hikayesi yazan kadından
gözünü alamıyordu


tıpkı
benim onu
geri alamadığım gibi...



Ceyda Görk
20 Temmuz 2007 sa:21.39