hani
köpürmek var ya
yıkıp geçmek köprüleri

tutuşturup yakıp gitmek şehirleri
sonra savurmak ardından
dört bir yana
ezelden ebede serpmek o külleri


yazmak var ya hani
delice öfkelerle
ağzına gelene tercüman edip kalemi
gecelerce tüketmek kelimeleri

sonra
al bastıran bir lohusa hummasında
sanrılara kapılıp
kırklara karışmak gibi yitip kendinden
ölümüne susmak var ya
volkan gibi büyürken
içindeki o hasret zehiri


hele
ahh hele
yüreğindeki çığlıkları bastırarak
gülümsemek yok mu
o gülümsemek
öldürüyor beni...


umudun incecik dallarına tutunan
avunmanın zavallı beterliğinde
saçma sapan muhabbetlerle
dinlemek var ya hani
için kan ağlarken
bir başka dertliyi


sığınmak var ya
hayra yorulmayan rüyalara

hani
özlemek

iftarda ilk nefes tütün
ve zehir zemberek bir çay gibi


aklındaki fırtınadan kaçarken
gönlündeki tufanda yitmek

bir taraftan
yaktığın şehirlere geri dönüp
nedametle su taşırken korlara
her gece
kıpkızıl lavlarla patlayan
bir yanardağ beklemek

ah...
o
beklemek var ya
öldürüyor beni...

Ceyda Görk 30.06.2006 18.40