bilmedim
hiç bilemedim

sanırım bir kurguydu mısralarıma düşen
sanırım ne ben
ne de sen vardın o hikâyede

nerden tanırdık ki birbirimizi
şehir ayrı
yol ayrı
mesafeler bunca uzakken

bir sevdamız vardı ancak
yine ayrı hayatlarda
aynı badirelerden geçen

gök kubbenin altında
aynı güneşle kavrulup
aynı kamerle kapıldığımız med-cezirden
yoksul hayallerin sevda büyüsünden
ve aklını yitirmekten öte
paylaştığımız ne vardı

ki şimdi
bu kelimeleri bile tükenen

ayrı derelerden akıp
bir nehire ulaşmak nice müşkül

biz sürüklenen iki çakıl taşıydık belki de
nehrin denizle buluştuğu
yosunlu ıssız kayalıkları umutsuzca düşleyen

anlattığım hiç bir şey yoktu
ne de anlatabildiğin

hasret vardı çokça hissedilen
belki o da yalandı

yoksa
böyle sessiz ve gölgesizce
nasıl geçip gidilirdi
bunca şarkıların şiirlerin içinden

ben hissettim ölümüne
yazdım
yaşadım
yaşattım

inkâr et sen kendi payına düşeni
ister başını önüne eğ de düşün

hangi öfkeyi
hangi hücreyi
hangi bunalımı istersen
onu beğen

dedim ya
bilemedim
hiç bilemedim



şimdi
uçurum kenarına tutunan bir salyangozun
sedefli kabuğuna gizlendim ben
utanıyor ve saklanıyorum artık kendimden

ardımda bıraktığım parlak izde yansıyor ay ışığı

ve
işte o izde
tüm serencâmı bilmecemin
o izde tüm gerçeğim/delillerim

aklımı yitirmediysem şayet

bir tek
bu iz yüzünden...

ceyda görk 28 ağustos