öfke alacası zamanların
kabus seyri teraslarında yazıldı
aşüfte terk edişlerin hikâyeleri

okudukça içinin daralması bundandır

senden arta kalanlardır ki
dilimde tövbeler
ve sevdalı göz süzüşlerin
sahte gülüşlerin kıvrımlarında
tozlanan erdemler


hiç anlamamışım
farkına varmamışım

meğer bilmediğim ne çokmuş
ve neler gizlermiş satır arası itiraflar
bu bahiste

ben sevdamı
iki kere iki dört bildim hep
ne kare kökü aldım
ne üç bir dörtle çatıştım
ne de gönye yalan söyledi

açım dik
alnım ak
yüz seksen derece yalanlara
pergel saplamadım ömrümde

o mızrak ancak
senin dilinde cenk eder

...

tüm kitapları yaktırdın bana
ve cümle notlarımı
tüm bildiklerimi yalanladın bu denkleme dair

elimle bıraktım ikircikli yüreğinin alevlerine
bildiğim o sevmeleri yazdığım şiirleri tomar tomar

kor olup yapıştı ellerime
kıvrıla büküle tutuştu

muhatabı sendin
ve
bilmem kaç sevda batıran aklından geçen
bütün o iki yüzlü düşünceler

...

geçti artık
kimse konuşmasın
inadından feragat etmesin kimseler

benim sabrım
ruz-u mahşere dek bekler
o gün
dile gelir sustuğum eziyetler
ve buna şahitlik eder cümle melekler


oyna şimdilik
kendin için yazdığın o çok bilmiş rolleri
oyalan
eğlen
uzak olsun gününden kederler

lâkin not düş aklının bir kıyısına

son gülen iyi güler derler...


ceyda görk

1ekim 2007