Ayazın kapladığı ölümcül bir gecedeyim
Başım ise soğuk pencerenin kristal camında
Şehrin alacakaranlıklarını alıp götüren
Koca şehrin masum ışıklarında gözlerim
Gece biter de aydınlığa kavuşayım diye
Gözlerim şehre doğacak güneşin kızıllığında
Üşüyen yakamozlar gibi titrerken ellerim
Ruhum son demindeki ölüm sancısında
Kefensiz yıldızlar yağıyor üzerime
Öfkeme yenik düşüyor taşıyamadığım yüreğim
Yağmur sonrası gökkuşağını özlüyorum
Toprağın o mis kokusu tütüyor burnumda
Sevdiklerim,memleketim;olmayan aklımda
Biliyorum bir gün öldürecek beni
Bu kanlı gömlekli hasretler
Nöbetlere tutulduğum mesafeler
Anlamını yitirmiş hayatlar süren
Astarı kalmış yüzlerle yaşayan insanlar...
Biliyorum susturacak beni;
Bu hayal kırıklıkları,yalnızlıklar...
Yüreğimdeki mabedin sahibi gelmeyecek
Boşuna olacak bu hüzünlü bekleyişler
Ve biliyorum öleceğim...