gün bu gün
saat bu saat

işte vurdum mührümü
verdim azlini cümle sevdalarımın

kafesten azad olan kuşlar gibi
çıksınlar yürek zindanlarımdan

bitti müebbetleri
hasretin çürüttüğü bilekleri
kurtulsun prangalarından

uyur-uyanık
gece-gündüz
humma nöbetlerince yoklayan
o firari düşlere paydos
kırlangıç fırtınası kopsun avuçlarından



voltasız ışıksız ıssız
bitmez işkencelerde kıskaç uçlarından
lime lime kopartılan acı yeşillerin
ve hiç var olmamış
olmayacak mevsimlerin
arsız sarmaşıkları boy atmayacak
kurutuyorum o kıran geçmiş
kırağı ıslağı bahçeleri

artık gönüllerince geçip
ardlarına bakmadan yürüsünler aklın yollarından


gerek kalmadı
bal vermeyen yalan çiçeklerinin
görüş günü olmayan katıksız esaretine

yok artık bir yudum su gibi muhtaçlığım
mısra mumlarının yandığı ürkü dehlizlerine

zehirli ihanet hücrelerini boşaltsınlar
kurtulsunlar utanmalardan



vakti gelmişti de ne zamandır
ben demedim
gedikler açılmıştı unutmalara

geçsinler şimdi o harabattan
çıksınlar kendi griliklerinden
ve atlayıp öte yana geçsinler
aşkın duvarlarından



bundan böyle
bu aşılmaz kaçılmaz kayalıkların
zirvesinde gizlenen çilehânede
ne mahkûm
ne gardiyan
ne ses
ne nefes olacak

vazgeçiyorum
yalnızca kendimi dağladığım kırbaçlardan...



bomboş
ve bir başına

taş duvarlara kazınan isimlerin
çizilen resimlerin
yeminlerin
tövbelerin zonklayan şakaklarından
yasaklı cümle düşlerin ağırlığınca
zamana terk edilecek bu kale

ve yalnızca rüzgarla yarışan sessizliğin
kıyamete dek eksilmeyecek çığlıkları savrulacak
cümle burçlarından...


CEYDA GÖRK