Sus dedin ya bir kere inan olmaz tekrarı
Hayatından sessizce çıkıp da gidiyorum
Üzülme, dile düşmez yaşananın ikrarı
Bükülmemiş boynumu büküp de gidiyorum

Nasıl sus derim sana yanlış anladın beni
Kaşlarını çatarak sakın gitme ne olur
Sana sitem etmemin sormadan nedenini
Yokluklara katarak sakın gitme ne olur

Hatta üzülme deyip beklendiğin köşeyi
Kaldırımda gözyaşım öksüz kalan neşeyi
İçimde ukde olan yaşanmamış her şeyi
Yazdığım şiirleri yakıp da gidiyorum

Sensizliğe hapsetme çıkacak fallarımı
Kar yağdırıp üstüne üşütme dallarımı
Yakıp hatıraları savurup küllerini
Ateşlere atarak sakın gitme ne olur

Mademki idamlığım kurulmuş darağacım
Son isteğim şudur ki olmasın kalbi acın
En sevdiğim yıldızı sen diyerek baş tacım
Gözlerinin içine takıp da gidiyorum

Bir ip varsa ortada benim boynuma geçsin
Sevdan ki makberimde cemalin olup açsın
Azrail geldiğinde dilerim beni seçsin
Sen elinden tutarak sakın gitme ne olur

Hasretin ki kalbimde olsa da derin mezar
Ne içimden ne dilden sana etmem intizar
Yarınlarda neşeni etmesin diye nazar
Gözlerimi yerinden söküp de gidiyorum

Vuslata az kalmışken hasretleri anarak
Bitmeyecek hasretin rüzgârına binerek
Gururu sunak yapıp beni kurban sunarak
Hüzünlere katarak sakın gitme ne olur

Bir gün sende seversin o da bırakır seni
O zaman üzülürsün anlarsın diye beni
Sana kıyamam diye yaşanan kötü anı
Hatırlama diyerek yıkıp da gidiyorum

O nasıl söz yiğidim sevdayı sen bilmişken
Yokluğunda ağlayıp varlığında gülmüşken
Ben seninle ant içip sensizliği silmişken
İftiralar atarak sakın gitme ne olur


Söz vermiştik ya hani bir gün biterse diye
Bütün bu yaşananlar kalanadır hediye
Bu söze sadık kalıp istemeden tediye
Son defa gözlerine bakıp da gidiyorum

Bende asla bitmezsin ey gönlümün tek eşi
Bilesin ki yokluğun karanlığın kardeşi
Ben sana diyor iken sen ruhumun güneşi
Doğmamaya batarak sakın gitme ne olur

Beni ilk tanıdığın sevdiğin kişi gibi
Görmüyorsun artık sen kalbinin eşi gibi
Silik solgun belirsiz kayıp gözyaşı gibi
Düştüm madem gözünden akıp da gidiyorum


ŞİİR-İHSAN TURHAN
SESLENDİRME- İHSAN TURHAN VE HANDE ONUŞ