Ben seni şehrim gibi
Şehrimi de sen gibi sevmiştim…

Sen varken, gül kokardı bu şehrin sokakları
Denizler şarkı söyler, martılar oynaşırdı
Geceler, gelin gibi karşılar şafakları
Gözümdeki her hali güneşle yarışırdı

Bürünürdü sahiller en güzel endamına.
Dalgalar dudağındı, kıyılarsa dudağım.
Bir çift kumru misali, hayallerin camına,
Senin ile konardım; ne güzeldi o çağım.

En sevdiğin yerleri hecelere dizerdim.
Gelişini beklerdim; bayramı bekler gibi.
Çamlıca sırtlarına gözlerini çizerdim.
İnan gurur duyardım; şehre şan ekler gibi.

Şaircilik oynardık içimdeki çocukla
Aşiyanlar sayfaydı, sen şiirden prenses.
Süslerdim mısraları sevgiden tomurcukla.
Her biri ayrı ahenk, her biri ayrı bir ses…

Sen gidince, ne varsa küskünlüğe büründü.
Yıkıldı, viran oldu, şehrin bütün burçları.
Neye baksam, gözüme düşman gibi göründü
Oysa sensiz olmaktı, hepsinin tek suçları.

Şimdi ne şehir kaldı sevip övüneceğim.
Ne sen kaldın sevgili hayaller kuracağım.
Bundan böyle, ben nasıl, neyle sevineceğim?
Koca şehir yıkılmış ben nasıl duracağım?

İhsan Turhan