Hiçbir hayalim yokken bana bir hayal sunan
Sonra yalnız bırakan “sevdiğime” eyvallah
Başkasıyla dertlenip, gelip bende avunan
Dert bitince kaybolan “sövdüğüme” eyvallah

Ayrılık limanında bekliyorken gemimi
Yazdığım bu şiirle ettiğim sitemimi
Okuyarak, demeyip “yahu İhsan sen de mi?”
Beni anladı diye “övdüğüme” eyvallah

Eyvallah kim var ise, eyvallah kim yok ise
Eyvallah kim benden az, kim ki benden çok ise
“Hayat” denen sofrada eyvallah kim tok ise
Kendimi çöl eylerken “yağdığıma” eyvallah

Bakışıyla eş tutup gökte güneşi ayı
Hiç hesapsız verdiğim “gönül” denen sarayı
“Ab-ı hayat” denilen o iksiri şifayı
Gözlerinin içinden “sağdığıma” eyvallah

Elbet ben de insanım, elbette vardır hatam!
Bir bilen var mıdır ki kim eksik kim tastamam?
Eksiğimle fazlamla her şeye deyip tamam
Hep dik duran boynumu “eğdiğime” eyvallah

Az sonra bineceğim gidişin son gemisi
Kimi el sallayacak, görmeyecek kimisi
Bembeyaz yüreğime “o bıraktı bu isi”
Demeden, yüreğimle “değdiğime” eyvallah…

İhsan Turhan​ / 20 Temmuz 2016