kabullenişti acıtan en çok

hezimet mi
zafer mi belli olmayan

bir şeydi ki
neydi
kimdi

o her ne ise
adı yok

...

temmuza bulanmış bir ikindi
ferahlığı öksüz/yetim bir yağmur eskisi
belirdi camların tozlu ıssızlığında
yaşanmamış bir mazinin firarisiydi ki

azâbı
sevdâsından çok

kırkı çıkmamış bir bebek gibi
işlenmemiş günahını kucağıma
kahrını canıma
kurşun ağırlığınca kendini
göğsüme bırakıp gitti

muammâsı
dilemmâsından çok

...

onda ses bitti
bende nefes
ömür kırıntılarımı sebil ettiğim avluda
bozuldu yuvaları çoktan
vefâ küskünü güvercinlerin
o sevdâlı kumrulardan
eser yok


yolların bağlandığı apaçık bir meydanda
alenen ve taammüden
sildi izlerini avuçlarımdan
sorgusuz
sualsiz

kabullenişti acıtan en çok

hezimet mi
zafer mi belli olmayan

o her ne ise
adı yok...

ceyda görk
12temmuz2009....05.17