Beni Dışarıda Bırakma

göl yüzlüm
biraz kıpırda
tutunacak ince bir dal bulayım umarsız dalgalarında
ömür hançeri dalamadan göğsümü
seni öpmek
eminim
soğuk suların düşüncesiz uğultusuyla
yepyeni bir hayata doğmaktır
bak
başucumuzda iniltisi aşk doğurganlığının
ikimizde nefes nefese koşmalara gebe
iki amok koşucusu
menzilimizde birbirimiz
unuttuk ölmeyi
azrail neylesin
düşlerimizin sonu yok
bitmez yazlarımız
bir yanmayı öğrendik
böyle ayrıyken bedenlerimiz
bir de kavga etmeyi
ıhlamur kekresi akşamların
sabaha ihanetiyle

göl yüzlüm
sandalım takıldı saçlarına
beni çek kollarına
yemyeşil bir musonla yıkansın yüzün
kıyılarını sarsın el değmemiş ormanlarım
beni dışarıda bırakma
sularında kaybolmak
gözlerimi seninle kapamak istiyorum
çırpındıkça içine gömülen ömrüm olsun
etlerim lime lime çürüsün
balık sürüleri yok etsin bedenimi
çamurların gözlerimi oysun
karanlık senin karanlığınsa kabulüm
zehirli tadıma baksın dilin damağın
başın dönsün istiyorum

göl yüzlüm
içmek istiyorum bakışlarını
yakamozların dudaklarımı parçalasın
kanım damlasın durgun sularına
ayva tüylerinde ağır ağır uğunmak istiyorum
başka hiç kimse can çekişmesin
sularının tek fanisiyim
senin içinlerinle senin için
bitecek bir şeyi kalmayan tek balık sürüsü
beni dışarıda bırakma hayatım sen ol
sularını acıtsın rüyalarım
sokuldum ömrüme yakışmana
koyu kahve rengi gözlerinle
ağaçların beklediği kimsenin bilmediği
kalbi kırık kayalara öpücükler bırakan
bir yel sürgünlüğü bu biliyorum
kendimi aştığım yerde
önümde duruyor seni de aşmak
aşkı da aşmak kar dolu göğsümle
göç yangınlarına tutunarak uzun bir yol boyunca

’biz yaranmadık hiç bir mevsime
kar kızılında da özledik mavinin her tonunu
kınsız
el değmemiş coşkulu
göl yüzlüm gel sendeki kendime
sendeyim sendelemede sensiz
beni dışarıda bırakma
sensizliktir asıl esareti özgürlüğün
bir senin yanında ağır değil akşam kuşlukları
ve içine kapanık mor hareli yorgun ufuklar’


göl yüzlüm sana yazılmıştı şimdi sen de oku:

ben karşı sokağınım senin yağmurla iyi geçinen
bana bakın eyyyy
çocukların ete kemiğe büründürdüğü
penceresi yola yakın evlerin sarı ışıkları
üzerimde lekeniz kaldı göz göz kenar mahalle huzuru
akşam olmaya yakınların ekmek ve tuz dolu aşkınlığınca
balkonlar uyku saati geçmiş kuşları mı besliyor
odalar ter kokulu bebek mırıltıları
arsızlaşan o sonsuz arzu:hayatta kalmaya çalışmak
herşey bizim için
birisi açık kalmış ışığı söndürme derdinde olmak kadar
doğal
seni sevmek
ne olursa olsun
kumral göğünü benimle paylaş
peynirim ekmeğim ol
ses et nefes kokunla kapımı açışlarıma
yoksulluk bastırsın aldırma çözeriz nar bakışlım
çocuklar süt içemezler her zaman ve her yerde
ama gülerler hep üzülme
beni dışarı bırakma

beni dışarıda bırakma
özgürlüğümsün
ceplerim kabak çekirdekleriyle dolu
seninle paylaşmak farklı çok şey beklememeyi
sev beni insan kokulu
çamaşır sepetimden aldığım bu emeği
kat ellerinin aydınlık bahçelenişine ikimizde
sev beni
ikimizi sev
hiçbir sevmek yetmesin bize
daha çok sev
daha çok
öpeyim kalbimdeki kırık bakışını

Kağan İşçen