şimdi
kar sessizliğini özledim
pencerendeki
son tedirginliğine mi gitti ki aklım
hadi buyur bakalım
son ışıklar kur yapıyor hüzünlerime
elma yanaklarını özledim
kollarını aç öpmeliyim sendeki kendimi

küstüğüm yalın çocuksu
huysuzluğuna aldırmıyorum
ağaçlar cadde boylu ağlamaklı
yalan dolan bir içtenliktesin
gözüm kesmiyor inkar etmeyi
akşamın ikimize de bulaştığını
söylemeyi
o tatlı çocuksu çenene
yazık olsun istemiyorum
hıçkırmaman için
geceyi ben aldım tabağıma
sabahı sana ayırdım kızarmış güneşli
doyasıya öpmek için gamzeni

’bir deniz olarak karalar bağlar mısın
beni mesela ağaçsız bir ötleğenim ya’

haziranımı üşüttüm
hiçbir ay affetmez beni artık
ekmeğe kör bakıyorum nicedir alık
çok sonradan anladım
ölümün ahmak ıslatanım olduğunu
bütün kümülüsleri yaratan benmişim meğer
alımlı bir elbise sanarak hüznü ağaçlara
ve kırmızı etekli bir kadın değilmiş gece
yıldızlar damarlarımı kesti
kanımı ilkyazıma küskün yağmurum sanma
kollarını aç günlüğümü açıp okumalıyım
gözlerindeki kesişen yolların artığıyım
adımlasan yalnızlığımı hemen biterim
dolayısıyla tutkunum başlangıcına
çıkmazlarımın argın arsızı
açık yeşil elbisen haziranımı deli etmeye yetti
azgın yaz geçişlerine hazırlanmalıyım
yaprağı keskin otlar çizmeli yüzümü
seni öylece sevmeliyim

sokağım yoktu seninle yürüyecek
aynı pencereden bakmadık hiç
kaldırımlara üzülerek
dudaklarımın anımsadığı son türküyü
çaldın göz kırpmadan
ama gene de temiz tutuyorum yokuşlarımı
birlikte söylemek için
yorgun ama mutlu ağustos akşama doğrularını
umarsız ıslıklar eşliğinde


’birgün gözlerin bir buçuk
iki yaşında kıvırcık saçlı bir kız çocuğu kadar
tatlıydı mor hareli
bir öğle vakti aylardan haziran olmalıydı
beni almamıştın yanına
insan yüreğiyle el sallar mı ki demiştim
gözlerin geldi çekti beni kızgın anaforuna
çocukluğumda ellerimde ağlayan serçenin
karlar üstündeki kanadının kırılış hikayesine
annem kırmızı alevli kapımızda gülerdi o zaman da
gözyaşlarım kar kesiği ellerimin üstünü yakınca cayır cayır
yüreğimde öksüz açıkları olduydu sensizliğimin taa o zamanlarda bile...’

Kağan İşçen