kışa döndü yürek
ayaz kesiği parmaklarım
jilet yarasıyım
kan kırmızıyım
beterim

bir şiir aktı akacak yine
sevdâ kesiklerinden
sızlıyor bileklerim

en derin acıdan acı değilse
nedir bu can çekişmelerim

buzu çözülmedi kirpiklerimin
alevi kalmadı kalemin
kömürleşti köklerim
zifirle değişti yerini çiçekli perdelerim

karartma gecelerindeyim

...


ne zaman ki
ay beyazına boyanır duvarları köhne evimin
bir alıcı kuş gelir
açar geniş kanatlarını
döner başucumda
ve tüner kalır
hışım pençeleriyle omuzuma
o keskin acıyı hissederim

işte o zaman
uzatırım avucumda ona yüreğimi
keyfince paralar oyar didikler
benden ve kendinden kalan ne varsa
o keyifle tüketir
ben acıyla tükenirim

başımı çevirip gözlerine bakarım
ay işığına bulanmış umarsızlığı görürüm
saçlarım dolanır kanatlarına
her devinimde yırtılır tenim

okunmayan bir şarkı
yazılmayan bir şiir gibi
hiç olmayan bir sevdâyı yaşarmış gibi
tepeden tırnağa ürperirim

sabaha varmaz saatlerim
bu anları dua gibi ezberlerim
ve
umarsız bir hasretin suskun tülünden sıyrıldığını
ve bir uzak şehirde düşen gözyaşının
damlayıp toprağa karıştığını
ve adımın söylendiğini hissederim

itirafsız
sorgusuz
sualsizim

gökkubbenin altında eskir
kendimden vazgeçmişliğim
pür kederim

jilet yarasıyım
kan kırmızıyım

sustu ona dair cümle sitemlerim
ve zifirle boyandı çiçekli perdelerim


karartma gecelerindeyim...


ceyda görk
27 kasım 2007....sa:16.17