Bir gün apansız uyanırsınız,
Bakarsınız ki yapayalnız kalmışsınız,
Sizi dört duvar karşılar sadece,
Olduğunuz yerde öylece kalakalırsınız,
Donarsınız,
Buz keser damarlarınızdaki kanınız,
Sanki o an sizin için yaşam durmuş,
Her şey bir anda anlamsızlaşmıştır,
Sol yanınızda ise tarifi mümkün olmayan bir ince sizi oluşur,
Kafanız çatlayacak hal alır,
Sonra bir ara kendinize gelir gibi olursunuz,
Olduğunuz yerden hemen doğrulup,
Bir şeyler yapmak istersiniz,
Gidenin arkasından koşmak,
Ona yetişmek,
Onu geri döndürmek istersiniz
Ama ne çare,
Çünkü giden gittiği yere çoktan varmış,
Sevgi treni dağları çoktan aşmış,
Size ise geride koskoca yalnızlık kalmıştır...
Sonra kendi kendinize hayıflanırsınız,
Bağırır,naralar,çığlıklar atarsınız,
Her şeyi kırar döker dağıtırsınız,
Belki pişman,
Belki de pişman değilsinizdir,
Ama asla o gidişi bir türlü içinizde hazmedemezsiniz,
Hele kaybetmeyi hiç kabullenemezsiniz,
Ama yaşam bu işte,
Günün birinde mutlaka,
Kaybedene rağmen kazananı çıkarır karşınıza ...
Sonra ise bitti dersiniz,
Artık her şeyin eskisi gibi olmayacağına inandırmaya çalışırsınız kendinizi,
Silmeye çalışırsınız geçmişe,yaşadıklarınıza dair her şeyi,
Ama yine de başaramazsınız,
Tam bitti,artık sildim dediğiniz anlarda bile,
Ne yandan estiği belli olmayan bir yelle,
Yüreğinizdeki küllenmiş kor alev alıverir
Bitti dediğiniz her şey yeniden canlanır,
İşte arkadaşım kara bir sevdadır bu,
Yalnızca düştüğü yeri yakar,
Bitti dersiniz ama bir türlü bitiremezsiniz!....

Ramazan Korkmaz
(HEDEF)