Sorumsuzca yazar bazıları bazen,
Bazende gözleri kördür,
Okumadan öğrendim sanır,
Kulaktan duymuştur gerçek sandıklarını,
Ahkâm keser size yutturmaya çalışır,
Aslında boş bir çuvaldan farkları yoktur böylelerinin,
Ama dıştan görenler böylelerini alim sanır,
Her önüne gelene bir sıfat yakıştırır,
Kendindeki meziyetleri başkalarına sıvamaktan da geri kalmaz,
Ama bir türlü dev aynasında kendine bakmaya,
Kendisiyle yüzleşmeye kalkışamaz,
Zira cesareti yoktur,
Suçluluk duygusunu,
Hatalarını,ayıplarını,
Başkalarının üzerlerinden kapatmaya,
Yok saymaya,
Bir nevi vicdanlarını rahatlatmaya çalışırlar,
Ama öyle bir gün gelir ki,
Hem de hiç ummadığı bir anda,
Karanlık bir köşede,
Vurunca başını duvara,
İşte o vakit kalın kafası DANKKK eder,
Ama iş işten çoktan geçmiştir,
Sap gibi kalakalmıştır ortalıkta,
Ne bir arayanı,
Ne bir soranı,
Ne de ona bir selam veren kalmıştır,
Ne geçen anları,
Ne de çekip gidenleri geri getirebilir,
Çaresizlikler içinde yığılır kalır olduğu yere,
Halbuki bir düşünse,
Ah bir idrak edip bilse,
Aslında bu alemde kimse yalnız değildir,
Ve asla da yalnız kalmayacaktır,
Her ne olursan ol,
Her ne olursa olsun,
O kendini bildikce,
Alemdeki yaratılmışların yaratılış gayelerini anladıkca,
Her şeyin bir gaye uğruna yaratıldığını görse anlasa,
İçyüzüyle bir hesaplaşsa,
Ôzüne bir dönse
İşte o vakit anlayacaktır,
Kimsenin yalnız olmadığını ve kalmayacağını !...

VESSELÂM

Ramazan Korkmaz