gülüşünden dökülen
güllerle sarmıştım yaralarımı
yaşamımın cayılmaz parçası
oluvermiştin birden

ruhum kaç kışa sürgündü bilmem !
sen çıkıp gelmiştin âniden
bahar sanmıştım seni
miskî amber çiçeklerinden

biraz çocukça / biraz arkadaşça
ve biraz aşkça bağlanmıştım sana
belki de alışkanlığımdın

nedense gölgeliydi, bu sevginin bir yanı
lâkin, bir annenin çocuğunu sever gibi sevdim seni hep !
karşılıksız ve çıkarsız bir kollayışla

tutsak yürüyüşüydü ardındaki adımlarım
gözlerin / uzak olsalar benden meraktaydım
nereye bakar, kime değerler ben olmayınca?
yakınımdayken korkardım
ateşti her iki halde de!

ferahlık veren dolu dolu yağmurken
karanlığın içinde cılız bir fısıltı gibi
dıştaki izleri silen
yüz görümlülük
incecik oldu yağmurun

içten içe yanar kalbim
medetsiz meyde yalan tebessümlerim
acının, o kocaman cüssesi altında
açmadan yere düştü tomurcuğum…

artık / imkânsız gibi senle soluk almak
tende hüzün / tinde hüzün
görmez ki bebeği gözümün

nedeni yok, neşesi yok
adı bilinmeyen bu ateşin

neden koşar durur hâlâ peşinden
neden yanar kalbim durmadan ?

gece körlüğünde ilerliyorken gölgesiz günlere
sesim kaybolup gidecek yok içinde



kucağına gömdüğüm başım
düz aynada, eğri görüntüsünü görmez gözüm !

kırılabilse yüzeydeki renkli sır
meydana çıkacak kil
ama olmuyor
köklenmeyecek, sudaki çiçek budağı köklenmeyecek belli
katıksız bir teslimiyet yalnızca benimkisi…


Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.