sen, ona bir yaban otu deyip geçme !
bir kez, durmayıp önüne
yol verdin mi ;
arsızca çoğalıp diğerleri de
hoyratça yürürler bedenine !

bakışlarının hiç tanımadığı
o / onulmaz karanlık
gelir, yerleşir gözlerine !
kendi elinle ördüğün, kalın duvarlar içine
alır hapsedersin şafağı
kesilir yüzünde, hayatın taze soluğu

içinde yuvarlandığın boşluğu
inerken adım adım, bilinmeze doğru
yanıp kararır birden
bir kibrit alevine kalan aydınlığın !
kalır, durur içinde ; görüp de söyleyemediğin

sırlanmış zamanın gölgesinde
yol biter, biter her sanı
pençesindesindir artık tutukluluğun !

haykırışların
alçak sese döner önce
sonra, kabulleniş gelir sessizliği ile
çığlıklar gömülür içine
onarılamayacak yıkıntılar içinde
artık bilirsin
ölümü neden aramadığını !

ağla yüreğim / ağla gözlerim
geçip gidenlere ağla / kalanlara ağla
ne geri getirebilirsin, yitip gidenlerini
ne de yamalayabilirsin kalana, elindekilerini…


Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.