gece karaydı üşüyordu
ben de üşüyordum
sığmıyordu yataklara gece orospuları
ve her yatak bir puşt zulası
yeniden doğuyordu dünya
tanrının reddettiği çocukların avucunda


çıplaktı aşk
giyinmek için bir gömlek
sığınmak adına bir delik arıyordu
kayıyordu dünya aklımın tutturgaçlarından
ve kaçıyordu hayat
gebe bırakarak aklımı körpecik yetim umutlara
ve bitiyordu gebeliğim o an
düşüyordu dimağımdan doğuramadığım çocuklar
bunca gel-gitin arasında
hücrelerime yürüyordu aşk
ve ben utanıyordum
her yanım aşk kesiliyor
ölüyordum


dışarıda çocuklar ölüyordu
analar sızıyordu gecenin ortasına kendi gözyaşlarıyla
kanla yıkanıyordu dünya
ben aşk diyordum
ölüyordum


“tanrım” diyordum
“kızma bana”
“inanmazsam aşka
nasıl inanırım sana”


duymuyordu
kükrüyordu gökler
topraklar ağlıyordu
ve utanıyordu kendinden dünya
aşık olduğumu sandığım tüm adamlar
geceye ürüyordu
elimde sapan çocukluğumdan kalma
onları vuruyordum
gülüyordu gece kuşları bana
ben susuyordum
çıkıyordum babamın anlattıklarından
anlatamadıklarında duruyordum
acının dudağına konuyordum
buz gibi
tirtir titriyordum


kan sızıyordu bir gelin duvağından
zılgıtlar eşlik ediyordu
ve çocuklar doğuyordu
ölmek için yeniden
davul zurna halay duruyordu bu bayrama


diğer yanda
tek gecelik sevişmelere duruyordu aşk
kentin arka sokaklarında
öpüşlerde sirkemsi bir şarap tadı
kirleniyordu aşk
iki bacak arası


yapış yapış ağdalanmış bir zaman
sabaha karşı işlenen cinayette
anılmasa da adım
insanlığım heyelan
ve düşüyor hiç doğmayacak bir adam
kadın kusmuklarından


ateş yürüyor geceye
ve dünyayı yutuyor zaman
ve ben hala aşk diyorum
biliyorum
aşık olursam çıkacağım insanlıktan


ve ille de aşk
kurtar beni insan olma utancından…








sevgi kaya