sevmek;sana ihtiyacım var gel demekmiş
bunu sana git dediğimde anladım
küflü penceremden dışarıya baktığımda
soğuk gökyüzünün su tozları halinde ufalanarak
şehrin üzerinde dökülüşünü izlerken
gözlerimle uzak bir sefere cıkıp
kırık bir heykel gibi parçamı arıyorum
ne kadar zor olsada yokluğunu kabullenip
sensiz bir geceye daha günaydın dediğimde
sen diye hep kalemime sarıldım
şu ellerim kalem tutmaya başladıktan sonra
her şeyi sana yazdım senide her şeye

bilemezsin

ben denize küsmüş bir gemi gibi saplanmışken karaya
sen uzak bir körfezde dalgaların kıyıya çarpıp ağladığı yerdesin
bir nefes kadar yakınsın bana ve bir yıldız kadar da uzak
kulakları sağır eden bu sessizlik içinde
deniz senin adını esen rüzgarlar şarkımızı söyler
benimse hala kuramadığım hayallerim var
her şey anlamsız ve boş artık gerçek olan senin yokluğun
bunu ayna karşısında bile yalnız kaldığımda anladım
yeter ki sen yanımda ol
mum ışığı güneşim olsun razıyım
öyle bir şey var ki sende çözemediğim
hani insan ağlamak ister gözlerinden yaş gelmez
gülmek ister içinden gelmez
birisini bekler o gelmez
ölmek ister ecel gelmez ya
işte senin yokluğunda gönlümdeki lambanın alevi
böylece yavaş yavaş sönüyor
seneler okşadıkça saçlarımı
sen yerine yağmurlar öper yanaklarımdan
hatırlarmısın gittiğin gün bu yağmur yağıyordu
geride bıraktığın bu şair bir köşede sessizce ağlıyordu

bilemezsin . . .